Πάνω από 2,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν σε κάποιο είδος lockdown.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα μια δεύτερη επιδημία από burnoutκι απουσίες από την εργασία λόγω στρες στο δεύτερο μισό του 2020.
Προσπαθώντας να θεραπευθεί από τον covid-19 η ανθρωπότητα έφτιαξε νοσοκομεία, σκηνές, νοσοκομεία μάχης όπως είδαμε στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν είδαμε τίποτα να γίνεται προς την κατεύθυνση της ψυχολογικής βοήθειας, και για αυτό θα πληρώσουμε το τίμημα εντός 3 με 6 μηνών από τη λήξη του lockdown, χρόνος που τότε θα χρειαστούμε όλα τα ικανά άτομα να εργαστούν για να βοηθήσουν την παγκόσμια οικονομία να επανακάμψει.
Ήδη έχουν κυκλοφορήσει μελέτες για τις ψυχολογικές επιπτώσεις των ανθρώπων που περιορίστηκαν λόγω lockdown. Μένοντας σε καραντίνα κάποιος είναι πολύ πιθανό να αναπτύξει ποικιλία συμπτωμάτων ψυχολογικού στρες, που περιλαμβάνουν κακή διάθεση, αϋπνία, στρες, άγχος, ευερεθιστότητα, συναισθηματική εξουθένωση, κατάθλιψη και συμπτώματα μετατραυματικής διαταραχής. Ειδικά η κακή διάθεση και η ευερεθιστότητα είναι εξαιρετικά συχνά.
Σε παλαιότερες μελέτες ατόμων που βρέθηκαν σε καραντίνα, 10% είχαν καταθλιπτικά συμπτώματα ως και 3 χρόνια μετά την καραντίνα, και πολλοί επίσης είχαν τάση για κατάχρηση αλκοόλ, εθιστικών φαρμάκων και επίσης ανέπτυσσαν συμπεριφορές αποφυγής (ειδικά το έχουμε δει αυτό σε εργαζομένους σε νοσοκομεία). Το τελευταίο σημαίνει ότι νοσοκομειακό προσωπικό για χρόνια μετά την καραντίνα απέφευγε την επαφή με ασθενείς, απλώς με το να μην προσέρχεται για εργασία.
Οι λόγοι για ανάπτυξη στρες κατά το lockdownείναι ο κίνδυνος να μην μολυνθεί κάποιος, ο φόβος να ασθενήσει ή να χάσει αγαπημένους του, και οι οικονομικές δυσκολίες που συνήθως προκύπτουν λόγω καραντίνας.
Ήδη στο τωρινό lockdownβλέπουμε υψηλά ποσοστά απουσίας από την εργασία. Οι άνθρωποι φοβούνται μήπως κολλήσουν covid-19 και δεν πάνε στη δουλειά. Και δυστυχώς είναι κάτι που το αναμένουμε και σε 3 με 6 μήνες μετά την καραντίνα, τότε που θα απαιτούμαστε όλοι να δουλέψουμε για την οικονομική ανάκαμψη.
Το φαινόμενο αυτό το έχουμε συναντήσει πολλές φορές στο παρελθόν. Σε στρατιωτικές μονάδες που έδρασαν σε επικίνδυνα μέρη, σε εταιρίες που ήταν κοντά στο σημείο μηδέν (groundzero) στη Νέα Υόρκητην 11η Σεπτεμβρίου, και σε υγειονομικό προσωπικό που εργάσθηκε σε περιοχές με επιδημίες Έμπολα, SARSκαι MERS.
Πριν ακριβώς το lockdownστο Βέλγιο έγινε μελέτη σε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του πληθυσμού, όπου το 32% ταξινομήθηκε ως «πολύ ανθεκτικό» και μόνο 15% ως «πολύ στρεσσαρισμένο». Δύο εβδομάδες μετά, κατά τη διάρκεια του lockdown, το πρώτο ποσοστό έπεσε στο 25%, και το δεύτερο ποσοστό αυξήθηκε στο 25%. Αυτό το κομμάτι του πληθυσμού είναι σε υψηλό κίνδυνο για μακροχρόνια αποχή από την εργασία λόγω ασθένειας και burnout. Ακόμα κι αν πάνε να εργασθούν, αυτοί οι εργαζόμενοι σύμφωνα με τις μελέτες εμφανίζουν απώλεια παραγωγικότητας γύρω στο 35%.
Ομάδες υψηλού κινδύνου για εμφάνιση μακροχρόνιων ψυχικών διαταραχών σε περιπτώσεις τέτοιες, αποτελούν οι υγειονομικοί εργαζόμενοι που «μάχονται» στην πρώτη γραμμή, τα νεαρά άτομα κάτω των 30 ετών, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι κι αυτοί που ήδη ζούσαν σε καθεστώς έντονης ανασφάλειας, που οφειλόταν για παράδειγμα σε προϋπάρχουσα ψυχική νόσο, σωματική ανικανότητα κάποιου είδους, φτώχεια.
Χρειάζεται άμεση δράση προκειμένου να μετριασθούν τα τοξικά αποτελέσματα του lockdown. Με συνεργασία κυβερνήσεων και υγειονομικών κλάδων .
(Σχετικό link: https://www.weforum.org/agenda/2020/04/this-is-the-psychological-side-of-the-covid-19-pandemic-that-were-ignoring/)
