Πρόκειται για μια κατάσταση (όπου το άτομο αυτο-τραυματίζεται χωρίς πρόθεση να πεθάνει), που τη συναντούμε σε πολλές ψυχικές διαταραχές, μεταξύ άλλων στη μεταιχμιακή διαταραχή προσωπικότητας, στις διατροφικές διαταραχές και στη μετατραυματική διαταραχή μετά από στρες.
Η συχνότητα δεν είναι καθόλου μικρή: μελέτες δείχνουν 7,5-46,5% στους εφήβους, 38% στους φοιτητές, και 4-23% στους ενήλικες γενικά.
Πρόκειται για πολύ ιδιαίτερη κατάσταση, πρωτίστως επειδή τα άτομα αυτά δύσκολα θα αποκαλύψουν την αυτο-τραυματική συμπεριφορά τους, ακόμα και στο θεραπευτή τους, από φόβο να μην επικριθούν για αυτήν, να μην τους θεωρήσουν αυτοκτονικούς και τους στείλουν για νοσηλεία, ή θεωρήσουν οι άλλοι ότι προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις για να τους προσέξουν οι γύρω τους. Επίσης οι περισσότεροι δε θέλουν να σταματήσουν αυτήν την αυτο- τραυματική συμπεριφορά, η οποία δρα ανακουφιστικά για αυτούς (με έναν παθολογικό τρόπο), είτε με τη μορφή θετικής ενίσχυσης σε ευχάριστα συναισθήματα (δηλ. να τα βιώσει κάποιος ακόμα πιο έντονα), είτε με τη μορφή αρνητικής ενίσχυσης (δηλ. κάποιος να μειώσει αφόρητα για αυτόν άσχημα συναισθήματα), είτε να αποφύγεις ευθύνες και απαιτήσεις της ζωής του.
Η Γνωστική Ψυχοθεραπεία βοηθά σε μεγάλο βαθμό αυτούς τους ασθενείς να αποσυνδέσουν τον πόνο ως βοήθεια στην αντιμετώπιση των συναισθημάτων και του περιβάλλοντός τους και να τους μάθει να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους με πιο υγιή τρόπο από ότι έκαναν ως τώρα στη ζωή τους.
