Η πανδημία που ζούμε έχει προκαλέσει και σωματική αλλά και ψυχική αναστάτωση σε όλο τον κόσμο. Για κάποιους όμως είναι ευκολότερο να μην πιστεύουν αυτό που συμβαίνει, παρά να αποδεχτούν την πραγματικότητα. Όλοι οι άνθρωποι αναπτύσσουν ψυχολογικούς μηχανισμούς άμυνας για να προστατευτούν κατά την διάρκεια ενός στρες ή τραύματος, ώστε να μπορέσουν να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους.
Για παράδειγμα, πολλοί είναι σε άρνηση και πιστεύουν ότι είναι μια συνηθισμένη γρίπη, αρνούμενοι να φορέσουν μάσκα προσώπου και συνεχίζοντας να παρευρίσκονται σε συναθροίσεις πολλών ατόμων. Όταν κάποιος βρίσκεται σε άρνηση δεν είναι πάντα κακό, επειδή του δίνει χρόνο να προσαρμοστεί. Αν όμως η άρνηση συνεχίζει για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε το άτομο γίνεται επικίνδυνο και για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους.
Επιπλέον, ένας άλλος ψυχικός αμυντικός μηχανισμός που λέγεται εκλογίκευση, συμβαίνει όταν το άτομο προσπαθεί να δικαιολογήσει την μη αποδεκτή συμπεριφορά του.
Η άρνηση είναι ένας τρόπος για κάποιον να αμυνθεί απέναντι στο άγχος του. Όταν συμβαίνουν στρεσογόνα γεγονότα, οι άνθρωποι αγχώνονται, νιώθουν απειλή και αναπτύσσουν άμυνες για να προστατέψουν και τους εαυτούς τους, αλλά και το αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς τους.
Μια τέτοια άμυνα είναι η άρνηση της ύπαρξης αυτού που προκαλεί το άγχος τους. Ένας άνθρωπος σε άρνηση θα πει οπότε, ότι η πανδημία είναι απάτη και ότι δεν υφίσταται.
Συχνά η άρνηση συνυπάρχει με την ψυχική άμυνα της εκλογίκευσης, στην οποία το άτομο προσπαθεί να δικαιολογήσει την αρνητική συμπεριφορά του, ώστε να ελαττώσει το αίσθημα απειλής που νιώθει από το στρεσογόνο γεγονός που του προκαλεί άγχος. Ένας σε εκλογίκευση θα πει συχνά ότι ο COVID-19 είναι απλά γρίπη, αναγνωρίζοντας μεν τη νόσο, αλλά αρνούμενος τη βαρύτητά της.
Το αν κάποιος επιλέξει να αντιδράσει πιο θετικά ή μέσω άρνησης, έχει να κάνει με το πόσο αντέχει το αίσθημα έλλειψης του ελέγχου της κατάστασης που βιώνει. Κι έτσι αυτοί που χρησιμοποιούν τις παθολογικές άμυνες της άρνησης και της εκλογίκευσης, δημιουργούν ένα μύθο γύρω από την πανδημία, κάνοντας τους εαυτούς τους να πιστέψουν ή ότι η νόσος δεν είναι πραγματική ή ότι δεν είναι βαριά. Ένα άτομο σε άρνηση και εκλογίκευση δεν μπορεί να σκεφτεί τρόπους κατάλληλης προφύλαξης για να προστατευτεί.
Και οι δύο αυτές άμυνες είναι παθολογικές, επειδή δεν βοηθούν ένα άτομο να προσαρμοστεί στην απειλή, εκτιθόμενο έτσι περισσότερο σε αυτή και με πιο πολλές πιθανότητες να βλάψει τον εαυτό του, αλλά και τους γύρω του.
(Σχετικό link: https://www.sciencetimes.com/articles/26905/20200817/people-denial-realities-covid-19.htm)
